جان من، بهر تو از جان بدنی ساخته اند

بر وی از رشتهٔ جان پیرهنی ساخته اند

بر گلت سبزهٔ عنبرشکنی ساخته اند

از گل و سبزه عجایب چمنی ساخته اند

تن سیمین تو نازک، دل سنگین تو سخت

بوالعجب سنگدل و سیم تنی ساخته اند

الله! الله! چه توان گفت رخ و زلف تو را؟

گوییا از گل و سنبل چمنی ساخته اند

خوش بخند ای گل بستان لطافت، که تو را

بر گل از غنچهٔ خندان دهنی ساخته اند

من که باشم که تو گویی سخن همچو منی؟

مردم از بهر دل من سخنی ساخته اند

می کنم کوه غم از حسرت شیرین دهنان

از من، این سنگ دلان، کوه کنی ساخته اند

بعد از این راز هلالی نتوان داشت نهان

که بهر خلوت از آن انجمنی ساخته اند